Welcome to London - cz. 1

W miniony weekend odbyłam podróż do Londynu śladami Sherlocka Holmesa z serialu BBC. 

Wylecieliśmy z moim kolegą z Warszawy o 21:30, na miejsce dotarliśmy więc grubo po północy. To znaczy najpierw na lotnisko Stansted, na którym przeokropnie wieje, a dopiero potem do samego Londynu. Po raz pierwszy doświadczyłam szoku jazdy po niewłaściwej stronie drogi. Wysiedliśmy na Liverpool Street Station i przyszło nam poszukać dojazdu do naszej kwatery, która mieściła się niedaleko King`s Cross, tak, TEGO King`s Cross, na którym wszakże nie ma peronu 9 i 3/4. Niestety metro już nie jeździło, a przemiła pani w informacji potrafiła nam jedynie powiedzieć, że tam są autobusy i mamy sobie radzić. Thank you very much for nothing. Zidentyfikowaliśmy potrzebną nam linię i poszliśmy szukać naszego przystanku. A trzeba Wam wiedzieć, że wiało nieźle i padał zimny deszcz. Piękna pogoda dla zmęczonych podróżnych. W dodatku był piątek. Piąteczek, piątunio... Cały Londyn się bawi. I to z gestem. Pijani ludzie drą mordy, pardon... śpiewają na całe gardło, ale jedynie po słowach udaje się co nieco rozróżnić o jaką piosenkę chodzi, bo ilość decybeli jest taka, że melodię dawno szlag trafił. Policja tylko się przygląda. W powietrzu unosi się woń haszyszu czy innego zielska, dosłownie cały Londyn pachnie ziołem! Ludzie w autobusie, w wejściach do pubów - zewsząd czuć wyziewy tej nocy. Powędrowaliśmy w złą stronę. Świetnie. Zaczepia nas jakiś pijany jegomość i strasznie chce się z nami bawić. No, thank you, go your own way. Od czasu do czasu słychać polski język. Tę knajpę mijaliśmy kilkukrotnie. Fotkę zrobiłam już za dnia.

Koniec języka za przewodnika - Marek udał się na posterunek policji, gdzie przesympatyczna pani policjantka wytłumaczyła mu jak dostać się na nasz przystanek i nawet chciała mu dać pieniądze na  bilet. Pozdrawiamy posterunek Bishopsgate. 

Na mojej mapie rzeczy do zobaczenia znajdowało się kilka miejsc, jednym z nich był budynek o charakterystycznym jajowatym kształcie, który pojawia się w filmie. Ponieważ jednak był - jak mi się wydawało - nie bardzo nam po drodze, to zrezygnowałam z oglądania go. Udaliśmy się na nasz przystanek i niespodzianka - za płotem budowy znajdował się właśnie ten budynek. Oto on, nie pamiętam jak się nazywa. No i fotkę zrobiłam już za dnia.

Kiedy wreszcie dotarliśmy do naszego hostelu było coś po drugiej w nocy. W międzyczasie jechaliśmy autobusem, w którym pobili się dwaj murzyni. Londyn miał dla nas wiele atrakcji. A w ogóle to w pierwszym autobusie kierowca powiedział, że nie ma wydać reszty, więc jechaliśmy na gapę. Za to kiedy wreszcie dobiliśmy się do drzwi hostelu... Drzwi się otworzyły i stanął w nich prawie służący z Rodziny Adamsów, albo Golum z Sherlocka. Ze dwa metry wzrostu, łysy, dziobaty na gębie, w płaszczu o nieokreślonym fasonie i dość przyjaznym obliczem. Marek na chwilę zaniemówił z wrażenia, zanim wydukał, że we have a reservation here... Golum wcale nie myślał długo, tylko uśmiechnął się szeroko otwierając drzwi: "A! Marek, right? Welcome!". Znów silnie wionęło ziołem...

Dostaliśmy pokój na ostatnim piętrze. Po całej nocy w podróży musieliśmy się jeszcze wtaszczyć z bagażami po wieeelu schodach. A nasz pokój był troszkę klaustrofobiczny. Powiedzieć o nim, że wystrój pamiętał głęboki PRL byłoby kłamstwem, bo w Wielkiej Brytanii nie było PRL-u, ale gdyby był, to właśnie takie piętno powinien był odbić na tym pokoiku o wymiarach 3x4 m. Piętrowe łóżko. Pierwszy raz w życiu spałam na górze. I bałam się, że spadnę.  Na jednej ze ścian mieliśmy taką oto ozdobę. 

Poszliśmy spać około 3 nad ranem czasu lokalnego, w Polsce była już 4 nad ranem... Wcześniej zeszliśmy jeszcze w dół po schodach pożarcie. Zaopatrzyliśmy się w fish & chips u przesympatycznego pastowańca - Araba czy innego Hindusa, pokonaliśmy schody w górę. I nareszcie mogliśmy pójść spać czekając na następny dzień pełen wrażeń.