Neverending story, czyli kolejny odcinek "Sagi..."

Środa, godz. 9:00, siedzę w pracy, telefon.

- Dzień dobry, mam przesyłeczkę dla Pani.

- Dzień dobry. Zapraszam zatem po 17-tej, jak wrócę z pracy.

- Oj... A czy można by ją w razie czego zostawić u sąsiadów? (!!!)

- Może Pan próbować, ale wątpię, czy się to Panu uda. Poza tym, jeśli to mój komputer z serwisu, to wolałabym jednak, żeby trafił do mnie.

- No tak, to jest komputer. A może jakiś inny adres doręczenia?

Facet nie daje za wygraną. Pewnie, przywieź mi to do pracy, aja będę to ważące chyba tonę bydlę wieźć przez pół miasta do domu.

W końcu pada argument ostateczny:

- Bo my pracujemy do 16-tej.

- Ja też. I wcześniej niż o 17-tej (jak dobrze pójdzie!) nie będę w domu.

- A nie mogłaby Pani jakoś przyjechać do 16?

- Niestety nie.

Przesyłki niedoręczono. (Chociaż leciałam z pracy do domu z wywalonym ozorem).

(...)

Dzisiaj, 07:30, jestem w połowie drogi do pracy, telefon.

- Dzień dobry, mam przesyłeczkę dla Pani... (inny nr telefonu i inny głos).

- Zapraszam po 17-tej.

- Ale my pracujemy do 16.

- Ja też.

- A może jakiś inny adres doręczenia?

- Niestety nie.

- Może uda się Pani być jakoś wcześniej?

- Mam się zwalniać z pracy po to, żeby mógł mi pan dostarczyć przesyłkę?

- Niech się Pani postawi też w naszej sytuacji (!!!) Mam pracować ponad swoje godziny?

- Proszę zamówić kuriera, który dostarczy mi przesyłkę wieczorem.

- Wobec tego do widzenia.

- Do widzenia.

(...)

W ten oto sposób mój komputer, naprawiony w serwisie, już dwa razy był ładowany na samochód kuriera i co najmniej raz ponownie rozładowywany w magazynie firmy kurierskiej... Cierpnie mi skóra, na samą myśl...

Kiedy po przyjeździe do pracy skontaktowałam się z serwisem, który zajmował się naprawą i dowiedziałam, jaka to firma kurierska, to mi kapcie spadły. Bo zawsze uważałam ją za bardzo solidną i wiedziałam z całą pewnością, ze wożą przesyłki bez mała całą dobę, a tu taki afront i to serią.